به  گزارش عرشه آنلاین، درحالی‌که عملکرد او از شروع دوران کارش در تیم ملی زیر سوال بوده، حضور ناموفق در تورنمنت کافا وضعیت را به مراتب هم بدتر کرد. افکار عمومی از ابتدا در مورد فلسفه حضور تیم ملی در این مسابقات توجیه نبود، کیفیت کار ملی‌پوشان آتش انتقادات را تندتر هم کرد. درحالی‌که تیم ایران دو سال پیش در کافا به عنوان قهرمانی دست یافته بود، این بار در پسرفتی آشکار به مقام نایب‌قهرمانی رضایت داد.

ما برای دومین بار پیاپی در تقابل با افغانستان موفق به ثبت کلین‌شیت نشدیم و از این تیم گل خوردیم، در ادامه برای نخستین بار در تاریخ فوتبال ایران با تاجیکستان مساوی کردیم و در نهایت یک بر صفر به ازبکستان باختیم. این پنجمین رویارویی پیاپی با ازبک‌ها بود که به پیروزی ایران نمی‌انجامید؛ آنچه نشانه‌ای واضح از درجا زدن فوتبال ایران به شمار می‌آید.

آنچه آشکار است این که کافا قرار بود یک «جام» آسان برای قلعه‌نویی باشد، اما به یک «دام» بزرگ پیش پای این مربی تبدیل شد؛ طوری که حالا به آسانی می‌توان زمزمه‌های اخراج امیر از تیم ملی را شنید. موضوع ساده است؛ افکار عمومی نگران است تیمی که زورش به تاجیکستان و ازبکستان نمی‌رسد، در جام‌جهانی با پرتغال و اسپانیا و آرژانتین چه خواهد کرد؟

هنوز تصاویر مربوط به شکست تاریخی و ۶ گله ایران برابر انگلستان در جام‌جهانی قبلی از پیش چشم هواداران دور نشده. همین هفته گذشته اسپانیا در انتخابی جام‌جهانی با ۶ گل ترکیه را در استانبول شکست داد. می‌بینید که فوتبال شوخی‌بردار نیست و اگر شل بجنبید، نتایجی رقم خواهد خورد که مایه آبروریزی تاریخی است. آیا واقعا شما در این کادرفنی نشانه‌ای از کمک به رشد و پیشرفت فوتبال ایران می‌بینید؟

امیر قلعه‌نویی طی ده سال آخر کارش در عرصه باشگاهی هیچ جامی نبرد، آندرانیک تیموریان و رحمان رضایی به عنوان دستیاران او سابقه روشن و باثباتی در عرصه مربیگری ندارند، در کارنامه هومن افاضلی تنها چند تجربه پراکنده و کوتاه‌مدت کار در تیم‌های نه‌چندان قدرتمند به چشم می‌خورد و سعید الهویی هم که خبرسازترین چهره کادرفنی بوده، برای ۸ بازی هدایت گل‌گهر سیرجان را بر عهده گرفت که نتیجه آن یک برد و ۵ شکست بود. این چیزی است که مردم روی نیمکت تیم ملی می‌بینند و بعید است توضیح و توجیهات تکراری با کلیدواژه‌هایی مثل «هیبرید فورمیشن» خیلی آنها را متقاعد کند!