غذای سلطنتی با فواید اعجاب انگیز

جنسیت زنبور ملکه، ماده بوده بین ۳ تا ۵ سال زندگی می کند و مهم‌ترین وظیفه‌اش تخم‌گذاری می‌باشد (۲۰۰۰ تخم در ۲۴ ساعت). زنبورهای نر در کندو تنها وظیفه بارور نمودن ملکه را دارند این دسته از زنبورها توانایی جمع آوری شهد و گرده را نداشته و تقریباً ۲۴ روز زنده می‌مانند.

زنبورهای هر کندو یکی از سه نوعِ زنبور ملکه، زنبور نر و زنبور کارگر هستندجنسیت زنبورهای کارگر نیز ماده بوده طول عمر آنها بین ۴۵ تا ۶۰ روز می باشد و بیشتر جمعیت کندو را تشکیل می‌دهند.

 اختلاف بین زنبور ملکه و کارگر مربوط به تغذیه آن طی مراحل لاروی است. در واقع همه تخمهای ماده توانایی تولید زنبور ملکه را دارند، اما این تفاوت مربوط به نوع تغذیه زنبور ملکه می باشد. ملکه از غذای مخصوصی تغذیه می کند که سایر زنبوران به جز سه روز اول مرحله ی رشد به آن دسترسی ندارند. این غذای شاهانه ژل رویال نام دارد. ملکه در زمان شفیرگی عسل و گرده نمی‌خورد و به جای آن از  ژل رویال تغذیه می شود . بخاطر همین تک غذا بودن زنبور ملکه ۱۲۵۰ برابر بزرگتر از بقیه زنبورها می‌شود و عمر این زنبور از حدود ۴۵ روز به ۳ تا ۵ سال افزایش پیدا می‌کند.

ملکه تا آخر عمر توسط ژل رویال تولیدی کارگران تغذیه می‌شود. ژل رویال یا شیر زنبور، ماده ای است که از غده ی فوق حلقی زنبورهای کارگر جوان ترشح می شود و به همان صورتی که ترشح شده بدون تغییر و به طور مستقیم ، به لاروها و ملکه خورانده می شود و ذخیره نمی شود. این غذا ویژه زنبور ملکه در تمام دوران زندگی و لاروها در ۳  روزاول زندگی شان می باشد. ترکیبات اصلی ژل رویال عبارتند ازآب، پروتئین ها، اسیدهای آمینه، کربوهیدراتها، چربیها و نمک های معدنی.

ژل رویال به عنوان یک منبع غذایی عالی حاوی انواع ویتامین ها و مواد معدنی می باشد. این ماده غذایی نسبتا اسیدی بوده یکنواخت با حالتی خمیریِ تقریباً مایع می باشد. رنگ آن سفید مایل به زرد یا بژ است که بوی تند اسید فنولیک و طعم ترش خاصی دارد. چگالی آن تقریباً ۱/۱ و انحلال پذیری آن در آب کم می باشد.

بر اساس منابع علمی ژل رویال در کنترل قند خون افراد مبتلا به دیابت، کاهش کلسترول خون ، تنظیم فشار خون، کنترل رشد سلول های سرطانی، خاصیت ضد التهابی، کمک به درمان زخم، تقویت سیستم تولید مثل و باروری، کنترل بیماری آلزایمر و به عنوان ترکیبی با خاصیت ضد پیری استفاده می شود.

اثرات ضد میکروبی ژل رویال را به وجود پروتئین های خاص موجود در آن مانندApisimin, Jelleines  Apalbumina, و Royalisin نسبت می دهند.